Að temja drekann sinn

Ég skellti mér í bíó með mömmu og litlu systur minni á laugardaginn og hvaða mynd varð fyrir valinu önnur en gæðamyndin Að temja drekann sinn eða How to train your dragon í 3D. 

Ég hafði nú engar sérstakar væntingar til þessarar myndar en það þurfti svosem ekki mikið til þess að skemmta mér á þessu laugardagshádegi.

Myndin  fjallar um Hiksta (já ég sá hana á íslensku) sem að býr í litlu þorpi þar sem aðalplágan eru, ekki mýs eða engisprettur, heldur DREKAR! Hiksti er ólíkur öðrum íbúum þorpsins þar sem það eru stórir og sterkir víkingar en Hiksti er lítill og á erfitt með að kljást við stóra og hræðilega dreka. Pabbi Hiksta er aðalvíkingurinn í þorpinu, sá stærsti og sterkasti og drepur dreka eins og að borða ís. Því er það erfitt fyrir Hiksta að viðurkenna það fyrir pabba sínum að hann vilji ekki drepa dreka. 

Mér finnst mjög jákvæð þróunin sem hefur verið í gangi í teiknimyndaheiminum. Þá á ég við þá þróun að bæði börn og fullorðnir geti haft gaman af teiknimyndunum. Og Að temja drekann sinn gerir það svo sannarlega! Hún hefur mjög skemmtilegan söguþráð sem að er spennandi þrátt fyrir að maður gjörþekki teiknimyndasöguþráðsformúluna. Söguefnið er það spennandi og óvenjulegt að maður er of mikið að fylgjast með til þess að hugsa: Ohhh hvernig ætla þau að enda þetta öðruvísi en nákvæmlega svona. Sem er mjöööög jákvætt! Sagan var því vel heppnuð og handritið gott. Það var mikið af skemmtilegum karakterum sem eru frumlegir og skemmtilegir, eða kannski ekki frumlegir. En allavega mjög skemmtilegir! 

Myndin er fyndin. Uppfull af litlum fyndnum bröndurum sem ekkert allir taka eftir (þeir höfðuðu mest til mín) svo líka brandarar sem allur salurinn gat hlegið saman að! Hún var líka vel talsett á íslensku en það segi ég ekki oft. Ég pældi í raun og veru sjaldan í því að ég væri á mynd sem væri talsett. Auðvitað komu augnablik þar sem varirnar sögðu augljóslega ensk orð sem eru mér velkunn en það kom ekki að sök.

Ég veit að ég ætti auðvitað aðallega að vera að tjá mig um grafíkina í þessu bloggi. Vandamálið er bara að ég er afskaplega fáfróð um þannig! Þetta var frekar svona teiknimyndalegt. Það var ekkert verið að reyna að gera þetta eitthvað meira raunverulegt heldur en þetta var. 3-D-ið var held ég bara vel heppnað. Tók í rauninni ekkert sérstaklega vel eftir því.

Ég veit ekki alveg af hverju ég er svona svakalega jákvæð í garð þessarar myndar! Þetta var bara virkilega góður dagur sem endaði á klippingu á heimildarmyndinni okkar um Herranótt sem fer nú loksins að detta í hús eftir mikið basl og vesen. Þetta var ekkert grín! Tókum að okkur viðamikið verkefni og þurftum að klippa sjúklega mikið af efni niður í tæpan hálftíma. En þetta hófst að lokum.

Jæja, mæli með Að temja drekann sinn! 

Takk fyrir veturinn.

Harðort gagnrýnispöntunarblogg

Djók.. (titillinn sko.) 

Ég var á heildina litið frekar ánægð með þetta fag í ár. Ég hef mikinn áhuga á kvikmyndagerð og finnst gaman að pæla í kvikmyndum. Aðal væntingarnar sem ég hafði voru aðallega að opna augu mín fyrir kvikmyndum sem ég hefði kannski ekki endilega horft á, "læra" að gagnrýna kvikmyndir meira og einfaldlega að pæla meira í þeim á fagmannlegri nótum! Mér finnst því markmiði alveg hafa verið náð. Reyndar hentuðu bíómyndatímarnir mér hræðilega illa í ár vegna þess að ég mætti í skólann klukkan 8.50 og var í skólanum alveg til 14.10, fór þá í leikfimi og mætti algjörlega uppgefin í tímana (fékk ekkert hádegishlé þar sem sá tími fór í spænsku). Þetta er í raun ekki gagnrýni á fagið heldur skólastofunina en þetta var afleitt; lélegt skipulag og kom niður á bíómyndatímunum þar sem mér fannst erfitt að njóta myndanna vegna þreytu. Margar myndanna sem við horfðum á voru algjörar must-see (t.d. Some like it hot, Chinatown, Casablanca) og aðrar sjúklega skrítnar (t.d. Man bites dog!! og Paprika). Ég hef í rauninni ekkert út á kvikmyndaval að setja þó svo að sumar myndanna hafi ekki fallið í kramið hjá mér. 

Mér fannst í rauninni skemmtilegast þegar Riff hátíðin var. Þá blómstraði bloggsíðan mín þar sem maður sá svo margar og áhugaverðar myndir. Ég hef líka tekið eftir því að stundum þegar ég byrja að blogga hef ég voða lítið pælt í myndinni (stundum hef ég pælt mjög mikið í henni.. mjög mismunandi auðvitað) en svo get ég skrifað helling! Það kom mér skemmtilega á óvart að sjá hversu mikil áhrif mynd hafði í raun og veru á mig án þess að ég hafði áttað mig á því. Því finnst mér þessi blogg mjög sniðug. Ég hef reyndar ekkert lesið blogg annarra. Líklega vegna þess að mér hefur kannski fundist þetta vera meira prívat heldur en það ætti að vera og vegna þess að mér finnst óþægilegt að skrifa blogg vitandi það að mögulega lesi margir það! 

Vá ég hef í rauninni aldrei pælt í því að einhver annar lesi þetta. Óþægilegt! En það er sniðugt að gefa stig fyrir komment eða kannski ekki beint stig heldur meira svona kannski plús ef það vantar stig uppá mánuðinn því að það er vissulega gaman að fá feedback á það sem maður er að skrifa. Og alltaf gaman að ræða kvikmyndir við aðra.

Það er einmitt annað sem mér fannst skemmtilegt. Leikstjóratímarnir! Það er ótrúlega gaman

 að sjá mynd og pæla í henni og heyra svo manneskjuna sem hugsaði þetta og bjó til segja frá sínum pælingum. Mér finnst leikstjóratímarnir virkilega skemmtilegir og gaman að heyra reynslusögur. Ég tel að í rauninni hafi ég lært mest af þeim. (kannski eru meira að segja einhverjir sem hafa áhuga á að fara meira út í kvikmyndagerð og gott að fá góð ráð!). Það gæti meira að segja verið gaman að horfa á eldri íslenskar myndir, ekkert endilega nýjar, ef að leikstjórarnir væru til í að koma. Það er líka mun ódýrara. Það er eitt sem mig langaði til að minnast á og ég hef mikið verið spurð út í af nemendum utan fagsins. Er enginn möguleiki á að fá afslætti á þessar sýningar? Þetta er svo dýrt og maður er skyldaður til þess að sjá fjöldann allan af myndum. Ég veit að það væri líklega ekkert mál að fá að horfa á eitthvað annað ef maður á ekki pening en það er bara ekki eins gaman!

 Íslenskukennararnir hafa verið duglegir (Kristín Jóns) við að fá afslætti á leiksýningar og ég sé ekki að það ætti að vera erfiðara í bíómyndatilfellum. Væri allavega sniðugt og þá myndu kannski fleiri mæta á hópsýningarnar sjálfar (ef það hefur verið vandamál í ár).

Mér fannst mjög gaman að gera maraþonmyndina. Það var líka einfalt einmitt vegna þess að þetta var maraþon-mynd og maður þurfti aldrei að eyða meira en einum degi í hana. Það finnst mér vel heppnað og skemmtilegt. Sniðugt að hafa þetta svona snemma árs. Það er hins vegar of mikið að taka upp tvær myndir eftir áramót. Það er allt brjálað í þessum mánuðum! Ég veit ekki hvort að það væri hægt að hafa heimildamyndirnar fyrir áramót. Kannski byrja að taka þær þá upp, klippingar í desember og janúar og sýndar svo í lok jan. (ég sá núna að þú varst með þetta sem spurningu og ég tel að hiklaust ættirðu að vera strangur á að skiladagur heimildamynda sé fyrir jól eða í síðasta lagi um miðjan jan og lokaverkefni fyrir páska ef þú vilt endilega hafa bæði.) Ég er allavega sjálf að lenda í því núna að hópurinn minn virðist ekki geta komið sér saman um tímasetningu til þess að taka upp lokaverkefnið vegna þess að það er einfaldlega alltof mikið að gera. Það væri líka kannski sniðugt að sleppa blogginu fyrir þann mánuð sem maður á að skila mynd í eða eitthvað. Bara einhvern veginn þannig að það haldist jafnvægi. Þetta fag tekur upp alveg rosalega mikinn tíma og eiginlega aðeins of mikinn að mínu mati. Ég geri mér fulla grein fyrir því að þetta eru 6 einingar og mér fyndist þetta mjög skiljanlegt ef þetta væri sí-mat. En svo er líka vorpróf! (sem verður víst að vera skv.rektor, er það ekki?) 

Mér finnst allt í góðu að gera kröfu um 2 fyrirlestra. Ég lærði helling á því að gera þá og þó svo að það hafi tekið tíma var mun auðveldara að skipuleggja það heldur en gerð stuttmyndar. 

Ég var almennt ánægð eins og ég hef áður sagt. Það sem ég hef verið að pirra mig á er bara þetta að gera bæði heimildamynd og lokaverkefni á þessum mánuðum þar sem að ég hef varla getað hreyft mig fyrir stúdentsprófakvíða og undirbúningi. Hugsa líka að það hafi verið mistök að gera heimildamynd um Herranótt þar sem að það er bara einfaldlega of seint á árinu og of nálægt lokaverkefnisskilum. Þetta fag hefur verið mikil vinna en það er allt viðráðanlegt fyrir utan alla þessa kvikmyndaGERÐ! Mér fyndist samt allt í lagi að hafa maraþonmynd, stuttmynd/heimildamynd og svo eitthvað annað lítið eins og þú varst að tala um - auglýsingu eða einhvers konar örmynd. (að gera tónlistarmyndband er sjúklega mikil vinna! þekki það af eigin reynslu)

Ég hugsa að þú þurfir ekkert að vera harðari á græjuskilum. Það er alltaf gott þegar þú minnir á þetta og lætur vita hvar dótið er statt en við erum nú tvítug flest eða að verða svo að það ætti að vera hægt að halda utan um þetta sjálfur. Þú mættir samt brýna fyrir fólki að passa vel upp á dótið og hafa jafnvel lista í töskunni um það sem á að vera þar. Mig grunar að það gæti vantað eitthvað þar í! Sem að er glatað. 

En jæja ég segi þetta gott! Takk fyrir veturinn :) Mér hefur fundist gott skipulag á þessu hjá þér og flestallt mjög áhugavert! (Ég mun nú henda inn 1-2 bloggum til þess að fá fullt fyrir aprílmánuð - er ég ekki annars með 10 í blogginu í flestum mánuðum?) 

p.s. hvenær koma einkunnirnar fyrir fyrirlestrana inn?

Kveðja 

Nanna Elísa

The Rebound

The Rebound fjallar um Sandy sem er hamingjusamlega gift heimavinnandi húsmóðir með tvö börn þangað til að hún sér vafasamt myndband af manninum sínum. Hún ákveður að rífa börnin upp og flytja með þau til borgarinnar (New York). Börnin eru frekar spes. Stelpan hefur mikinn áhuga á líffræði og þess konar og hefur gaman af því að hræða bróður sinn. Þau kippa sér ekki upp við margt og fíla lífið í borginni. Svo mikið að drengurinn vill láta kalla sig Carlos. Sandy finnur flotta íbúð og á neðri hæðinni er kaffihús þar sem Aram Finklestein vinnur. Honum hefur nýlega verið dömpað af franskri stelpu sem vildi bara vera með honum til þess að fá græna kortið. En hann er of góðhjartaður til þess að skilja við hana. Aram er þess vegna í algjöru rugli, sár og svekktur og veit ekki hvað hann á að gera við líf sitt. Sandy ræður hann í vinnu sem barnapía eftir að hafa lamið hann í klessu á sjálfsvarnarnámskeiði. (ég veit skrítið). Þrátt fyrir aldursmuninn neistar á milli þeirra. 

Ég hélt að þetta væri ósköp venjuleg Hollywood mynd sem væri fyrirsjáanleg, en þessar myndir mega eiga það að þrátt fyrir ófrumleika og væmna dellu eru þær vanalega vel uppbyggðar. The Rebound var það alls ekki! Hún byrjaði og allt gekk rosalega hratt. Augljóslega til þess að koma Sandy til borgarinnar. Og svo allt í einu var hún komin með sjúklega heitan strák sem barnfóstru. Og þá gat myndin byrjað. Þetta var mjög skrítið og illa gert. Svo kom reyndar ágætur partur þar sem þau voru rosa sæt og að kynnast og svona. Það var svosem alveg raunsætt. Og sætt. Hehe. Þessi partur var frekar langur þannig að ég var farin að velta fyrir mér hvenær þau ætluðu að koma inn flækjunni til þess að gera hamingjusama endinn, sem að er óþægileg tilfinning.

Leikurinn var alls ekki góður. Það var engin dýpt í neinum persónum bara staðreyndirnar sem maður vissi um hvern og einn. Leikurinn batnaði reyndar verulega eftir því sem leið á myndina en í byrjuninni var hann alveg hörmung. 

Það var ekkert fyndið í henni. Það var einn karakter sem ég býst við að hafi átt að vera svona comic relief en náði því aldrei og varð frekar pirrandi. Bæði Catherine Zeta og Justin Bartha voru einstaklega flöt og ófyndin. Þau náðu samt ágætri kemistríu sem er auðvitað grundvöllurinn í svona mynd. Reyndar voru krakkarnir soldið krúttlegir og áttu sín móment en það er sorglegt að tveir 10 ára krakkar séu það besta í mynd af þessu tagi.

Myndataka og klipping voru mjög stöðluð. Ekkert nýtt í gangi þar. 

Þessi mynd var í rauninni frekar undarleg. Það er ekki eitthvað sem ég er vön að segja um Hollywood myndir. Ég býst aldrei við miklu en maður gerir samt lágmarkskröfur um skemmtanagildi og að myndin sé gerð af kostgæfni.

Ég mæli alls ekki með The Rebound. Hún var ekki einu sinni þess virði að horfa á á laugardagseftirmiðdegi þreyttur eftir skemmtun föstudagskvöldsins. 

Kóngavegur

Jæja úff! Þá geri ég tilraun til þess að blogga um þessa íslensku mynd í leikstjórn Valdísar Óskarsdóttur sem ég sá í gærkvöldi.

Kóngavegur gerist í hjólhýsahverfi úti á landi á Íslandi. Þar býr hið undarlegasta fólk sem hefur lítið fyrir stafni og hafa flestir ekki mikið á milli handanna. Í byrjun myndarinnar koma 2 menn til Kóngavegs, annar er íslenskur og er kallaður Júníór, leikinn af Gísla Erni, og hinn er þýskur og heitir Rupert, leikinn af Daniel Bruhl. Júníor hefur komið sér í peningavandræði og vill frá hjálp frá föður sínum en hann kemst að því að margt hefur breyst á þessum 3 árum sem hann hefur verið fjarverandi. Pabbinn heitir Guðmundur, kallaður Seníor (þessi gælunöfn voru algjörlega ónauðsynleg að mínu mati og þjónuðu engum tilgangi), og er að leita að sínum innri manni. Hann er með Sallý sem er fyrrverandi Ungfrú Ísland og hefur ekki mikið vit í kollinum. Þau búa með mömmu Guðmundar sem hefur dauðan sel í eftirdragi. 

Í nágrenni við þau búa margir - tveir bræður sem gegna starfi gangbrautarvarða, ólétt óhamingjusöm kona sem er með alkóhólista og pönkarapar. 

Lífið á Kóngavegi er mjög áhugavert vægast sagt. Það fannst mér skemmtilegt. Þetta var svo óspennandi umhverfi og tilbreytingarlaust en fólkið er undarlegt og áhugavert þannig að þar myndast skemmtileg mótsögn. 

Persónurnar fannst mér margar hverjar mjög skemmtilegar og vel leiknar. Sallý var velheppnuð í túlkun Nönnu Kristínar. Heimsk fegurðardrottning sem vill þó vel. Hún var fyndin, afslöppuð og varð einhvern veginn djúp þrátt fyrir að vera vitlaus. Það finnst mér sjaldgæft í myndum enda erfitt að ná fram þeirri túlkun. Hún varð líka einstaklega sjálfhverf án þess að Nanna færi í einhvern öfgaleik í því. Ég veit ekki hvað mér fannst um karakter Sigga Sigurjóns í hreinskilni sagt. Náði engu sambandi við hann, sem var kannski meiningin þegar ég pæli í því. Hann átti að vera svo fjarrænn fjölskyldunni sinni og nágrönnum. Það náði aldrei neinn sambandi við hann og hann átti mjög ópersónuleg tengsl við alla. 

Daniel Bruhl vonast ég til að sjá meira af. Mér fannst hann fínn í þessari mynd. Alltaf soldið skrítnir svona karakterar sem að snappa upp úr þurru þegar maður veit enga forsögu. En ég hafði gaman af honum og fannst gaman að sjá þegar mjúka hliðin hans kom fram í samskiptum við þá óléttu. Hún var líka fín. Nína er ágæt leikkona. Björn Hlynur, sem lék manninn hennar, finnst mér afskaplega skemmtilegur leikari!  Karakterinn hans var ótrúlega leiðinlegur á skemmtilegan hátt og Björn lék hann mjög vel.

Það sem er líklega skemmtilegast við Kóngaveg er þessi gríðarlega karakterflóra sem ég hef rétt getað tiplað á í þessu bloggi. Persónusköpunin var oftast góð og leikurinn líka. En þetta magn af skemmtilegum karakterum jafnframt vandamálið. Það myndast svo margir söguþræðir og mörg vandamál að það gefst ekki tími til þess að vinna úr þeim eða gefa þeim allan þann tíma í myndinni sem hver og ein saga á skilið. Rétt eins og ég í þessu bloggi næst bara rétt svo að tipla á sögu hvers og eins er ekki farið djúpt í neina. Þannig að myndin verður samhengislaus og virðist eiginlega bara vera ókláruð! 

Það vantar svo mikið upp á sögurnar og sumu er bara slengt fram að því virðist án umhugsunar og ekkert unnið úr neinu. Eitt besta dæmið um það er Gertrud. Halló! What? Og hvað var pabbinn að vinna við? Það var ekkert útskýrt! Pönkurunum var algjörlega ofaukið. Það hefði átt að klippa þá bara alveg burt. Það par var bara fyrir og truflaði söguna. Mann langaði svo að vita meira um vandamálin sem voru til staðar en í staðinn var troðið inn enn fleiri sögum og veseni. Þannig að ég varð fyrir vonbrigðum á meðan á myndinni stóð en í því hef ég aldrei lent áður. Mér fannst hún vera spennandi í byrjun og kúl. Klippingin var hrá og virtist unnin í miklum flýti sem mér fannst vera heillandi á ákveðinn hátt. Hún var í góðu samræmi við umhverfi myndarinnar. Hjólhýsunum er líka einhvern veginn bara hent upp og allt umhverfið er hrátt sem er skemmtilegt. Þessi hugmynd um hjólhýsahverfi á Íslandi er áhugaverð og augljóslega hægt að gera mjög skemmtilega mynd um það. En það komu bara fram of margar góðar hugmyndir og erfitt að klippa út heilu sögurnar, ég skil það vel, en það bara bitnar á heildarsvip myndarinnar! Það hefði í raun verið hægt að gera tvær aðskildar en samt tengdar myndir. Svona eins og Börn og Foreldrar. 

Hvað var líka málið með litla bróðurinn sem kom allt í einu? Tilgangslaust! 

Samt rosalega mikil synd því að þetta hefði getað verið svo skemmtileg mynd. Eins og ég hef áður nefnt með umhverfið og klippinguna. Svo komu oft mjög áhugaverð myndatökumóment þar sem komu skemmtileg skot og fókusbreytingar. Það fannst mér flott. Tónlistin var líka æðisleg! Virkilega skemmtileg og passaði vel inn í aðstæðurnar. 

Ég læt þetta gott heita um Kóngaveg. Í stuttu máli fannst mér hún hafa mikla möguleika á að verða skemmtileg en sögurnar drukknuðu hver í annarri.

Signs

Um daginn varð ég þeirrar ánægju aðnjótandi að sjá yndislega litla stuttmynd. Ég var í vondu skapi en þessi mynd gladdi mig svo mikið. Alveg dásamleg.

Hún fjallar um óhamingjusaman ungan mann sem vinnur á skrifstofu í borginni. Allt er rosalega grátt í kringum hann og hann er einmana. Eeeeeen svo breytist það! Eða hvað? Hmm...

Þessi mynd er svona ekta feel good. Hún er rosalega vel gerð, myndatakan er öll mjög staðföst eða svona regluleg einhvern veginn. Hehe ég veit ekki hvernig ég á að lýsa því. Hún er einhvern veginn soldið skrifstofuleg. Skemmtilegt. Hún er vel leikin, reyndar eru þetta kannski ekki mjög krefjandi hlutverk en það þurfa að vera skýr svipbrigði þar sem það er varla neitt talað í henni. 

Ég tók eftir einni mjög skemmtilegri vísun í Fight Club. Þá fór ég að hugsa um að gaurinn í myndinni væri orðinn eins og svefngengill. Allt var komið í leiðinlegan vana og erfitt var að rífa sig upp úr honum. 

Mér finnst hún líka vera mjög fyndin. Ég skellti alveg upp úr á nokkrum stöðum. Skemmtilegur og einfaldur húmor.

Tónlistin fannst mér líka snilld. Rosalega flott hvernig hún breyttist með stemningu atriðanna. Minnti mig á þögla mynd. 

Jæja það er nú kannski ekki mikið meira hægt að segja um tíu mínútna mynd en ég vildi bara deila henni með fleirum þar sem að ég var svona hrifin!

Hérna er linkur:

http://www.youtube.com/watch?v=uy0HNWto0UY

Nanna Elísa bloggari!

The good heart

Ég steingleymdi að blogga um þessa mynd sem ég sá fyrir löngu þannig að hér kemur eitt lauflétt :)

The Good Heart fjallar um tvo mjög ólíka menn sem kynnast af algjörri tilviljun á sjúkrahúsi. Lucas er heimilislaus en með hreint og gott hjarta. Hann gerir tilraun til sjálfsmorðs en mistekst og endar því á sjúkrahúsinu. Starfsfólkinu líkar afskaplega vel við hann vegna þess hve hjartagóður hann er og þakklátur. Hann langar til þess að gefa þeim eitthvað tilbaka svo að hann gerist líffæragjafi. Jacques er mun eldri en Lucas. Hann hefur farið illa með líkama sinn í mörg ár með mikilli drykkju, reykingum og bara almennri óhamingju. Hann á enga vini og hjartað í honum er alveg við það að gefa sig. Hann tekur Lucas upp á arma sína af einskærri sjálfselsku en hann vill að einhver erfi barinn sem hann hefur eytt lífi sínu í þegar hann deyr. Lucas passar ekki vel inn í hugmyndir Jacques um hinn fullkomna kráareiganda og þeirra skoðanir stangast á.

Ég var hrifin af þessari mynd! Mér fannst persónusköpunin góð og karakterarnir voru djúpir. Jacques var þessi bitri, óhamingjusami maður sem hafði eytt lífi sínu í að hleypa fólki ekki að sér. Mér fannst samt alltaf einhvern veginn eins og hann hefði ekki beint lent í neinu alvarlegu heldur kannski einu sinni verið svikinn og ákveðið að loka bara á mannleg samskipti eftir það. Svakalegt þegar hann rekur mennina, fastakúnnana sem líklega hafa talið hann vin sinn, út af barnum bara vegna þess að þeir vildu halda upp á afmælið hans. Það sýndi virkilega hvað honum var mikil alvara með að halda fólki frá sér.

Lucas var algjör andstæða við Jacques. Hann virtist hleypa fólki strax inn og gerði allt fyrir alla. Hann treysti kannski of mikið. Mig langaði samt svo mikið að vita af hverju hann var heimilislaus og hvert hans bakland var. Dagur Kári sagði að honum fyndist oft eytt of miklum tíma í að útskýra allt og ég er sammála því uppað vissu marki. Það hefði verið óþarfi að gera það við Jacques en aðstæður Lucasar eru svo óvanalegar að mér finnst eiginlega nauðsynlegt að vita meira. Það er gaman fyrir áhorfandann að nota ímyndunaraflið en ég átti erfitt með að gera það í tilfelli Lucasar þar sem að ég gat engan veginn ímyndað mér hvernig í ósköpunum hann komst í þessar hræðilegu aðstæður. Eða mig langar allavega að vita raunverulegu ástæðuna!

Samband þeirra fannst mér á góðum grunni byggt og gaman að fylgjast með því þróast. Eins og margir sögðu í tímanum á miðvikudaginn þegar Dagur kom var April ótrúlega pirrandi strax! Vá! Ég skildi ekki alveg hvort að það var meining Dags en mér fannst á honum að Jacques ætti að vera þessi sem færi í taugarnar á áhorfendum. Ég var ekki sammála sumum í tímanum sem sögðu að sér hefði fundist vanta meiri ást í "ástarsöguna" á milli Lucasar og April. Mér fannst hún mjög flott eins og hún var. Lucas var orðinn svo brenglaður í hugsun eftir að hafa lifað svona ömurlegu lífi að hann vissi ábyggilega ekki hvernig ætti að haga sér í ástarsambandi. Gifting þeirra var augljóslega gerð af hagsmunaástæðum frekar en af ást en samt passaði April ágætlega inn í heim þeirra Jacques og þau Lucas pössuðu ágætlega saman. Hún hætti því snemma að fara í taugarnar á mér en ég er samt ánægð með að þeirra saga skyldi vera klippt út úr myndinni vegna þess að fókusinn átti augljóslega að vera á sambandi Lucasar og Jacques.

Ég verð að viðurkenna að ég hafði ekki séð fyrir plottið! Bara alls ekki. Ég hugsa að það hafi verið vegna þess að ég var of upptekin við að fylgjast bara með myndinni. Mér fannst einhvern veginn myndin eiga að byggjast meira á mannlegum samskiptum heldur en einhverju svaka plotti. Sjúklega flott plott að mínu mati! Þetta kom mér algjörlega í opna skjöldu og mér brá svakalega mikið þegar bíllinn keyrði Lucas niður.

Mér fannst gæsin líka góð en mér fannst hún vera rosalega mikilvæg í sögunni. Hún sýndi hvernig Jacques varð mýkri eftir því sem hann varð veikari og að ástæðan fyrir því að Lucas dó var að Jacques bjargaði öndinni sem að er kaldhæðið. Það má kannski líta á það þannig að með því að bjarga lífi umkomulauss dýrs bjargaði Jacques eigin lífi.

Umhverfið í myndinni var allt mjög grátt og óspennandi sem að mér fannst flott. Jacques passaði fullkomlega inn í það. Það einhvern veginn lýsti sálarástandi hans en einnig Lucasar því að þó að hann hafi verið hjartagóður var hann alls ekki hamingjusamur. Honum fannst hann ekki hafa neitt til að lifa fyrir og maður skildi það auðvitað og ekki síst vegna þess að allt var svo grámóskulegt og ótrúlega óspennandi í kringum hann. Þess vegna tók áhorfandinn sérstaklega vel eftir því hvað Jacques var ánægður í lokin þegar hann hafði fengið "góða hjartað hans Lucasar" og gat skipt um umhverfi og verið meðal eina fólksins sem honum þótti vænt um og þótti vænt um hann. Ég er ánægð með að Dagur skyldi ekki enda myndina á dauða hans því að þá hefði mér fundist eins og Lucas hefði algjörlega dáið til einskis. Það hefði bara verið toppurinn á vonleysinu og algjörlega óþarfi því að það er frekar augljóst að það er lífsins gangur að allir deyja að lokum.

Ég minnist þess ekki að hafa tekið eftir einhverjum myndatökuafrekum en það er líklega vegna þess að ég var alveg sokkin í söguna og karakterana. Hey já ég verð að minnast á að mér fannst myndin mjög fyndin! Brokkolí pælingin er náttúrulega svakaleg. Aldrei hefur mér dottið þetta í hug.

Leikurinn var mjög góður. Fastakúnnahópurinn á kránni fannst mér einstaklega fyndinn og skemmtilegur. Það virkaði augljóslega mjög vel að hafa senurnar þeirra unnar í spuna því að þær voru fyndnar og runnu vel. Bæði Paul Dano og Brian Cox fannst mér frábærir!

Þetta var bara afbragðsmynd. Skemmtileg tilbreyting frá öllu ameríska ruslinu sem maður sér.

C.R.A.Z.Y

C.R.A.Z.Y er frönsk-kanadísk mynd sem gerist í Kanada á árunum 1960-80, en er frá árinu 2005. Hún fjallar um fjölskyldu sem samanstendur af trúuðum foreldrum og 5 bræðrum sem heita Christian, Raymond, Antoine, Zachary og Yves. (CRAZY). Þeim kemur mjög illa saman vegna þess að þeir eru allir svo ólíkir. 

Zachary er aðalpersóna myndarinnar en hann uppgötvar að hann er hommi en það er pabbi hans alls ekki sáttur við. Þetta ollir því að Zachary afneitar samkynhneigð sinni og reynir eins og hann getur að verða "eðlilegur" en pabbanum finnst þetta vera afbrigðilegt og eiginlega einhver sjúkdómur. Mamma bræðrannar er yndisleg. Hún vill þeim svo vel og elskar þá út af lífinu. Hún er víðsýnni en pabbinn og ekki eins ströng. Sambandið milli Zachary og mömmu hans er rosalega fallegt og mikilvægt í myndinni. Hann virtist vera svona í hálfgerðu uppáhaldi hjá mömmu sinni. Líklega vegna þess að hann átti að hafa hæfileika til þess að láta fólki líða betur með því að hugsa um það. 

C.R.A.Z.Y er æðisleg mynd! Ég er augljóslega að fíla fransk-kanadíska kvikmyndagerð!! Sagan er góð. Það gerist svo margt í henni og manni langar ekki að hún klárist. En þó er það aðallega persónusköpunin sem gerir myndina svo frábæra. Hver karakter er svo djúpur og með sín karaktereinkenni sem skína í gegn. Sem gerði það að verkum að þetta var trúverðugt. 

Maður trúði því að þetta fólk hefði verið til og lifað þessu lífi. Hún er líka vel leikin og virkilega áhrifarík. Manni þótti vænt um persónurnar og gat, kannski ekki samsamað sig þeim, en skilið hvernig þeim leið og farið inn í þeirra tilfinningaástand. Það voru nokkur mjög skemmtileg atriði þar sem Zac er að dagdreyma og þeim var yndislega vel blandað inn í. Sambönd milli persónanna eru áhugaverð og vel uppbyggð. Reyndar vanalega mjög flókin en sett fram á mjög skýran hátt. Zac er líka sögumaður sem gefur myndinni svona hálfgert ævisöguyfirbragð sem er heillandi. 

Allir búningar og leikmynd eru flott og augljóslega var hugsað fyrir öllum smáatriðum! 

Það tekst að ná upp fullkomnu andrúmslofti fyrir þetta tímabil og það var gaman að sjá hvernig Zac breyttist eftir því sem hann eltist í samræmi við tískuna. 

Myndatakan var líka skemmtileg. Pældi reyndar ekkert svo mikið í henni vegna þess að sagan greip mann svo fast! En það voru flott skot og vel staðið að henni. Tónlistin sem er notuð (mjög mikið af tónlist í þessari mynd!) var frábær og skemmtilega og hárrétt valin fyrir hvert atriði.  

Ég hafði séð þessa mynd áður en sá hana aftur núna í síðustu viku og ég trúi ekki að ég hafi gleymt henni þegar ég var að gera topplistann minn! (Sem er eiginlega núna bara algjört rugl!) Hún er núna ein af uppáhaldsmyndunum mínum! Mæli eindregið með því að sjá hana.

Mamma Gógó

Nú er ég hætt að bíða eftir Friðriki og ætla að drífa þetta blogg af! 

Mamma Gógó er semsagt ný íslensk kvikmynd í leikstjórn Friðriks Þórs Friðrikssonar. Hún er að einhverju leyti sjálfsævisöguleg, ég geri mér ekki fyllilega grein fyrir hversu mikið því ég veit í raun voða lítið um Friðrik Þór! Hún fjallar semsagt um son (skrítið orðalag en hann hét ekki neitt!) sem er kvikmyndagerðamaður og er leikinn af Hilmi Snæ. Hann á aldraða móður sem er kölluð Gógó, er ekkja og býr ein. Systkinin, kvikmyndagerðamaðurinn á tvær systur, eru farin að hafa áhyggjur af því að það sé farið að slá út í fyrir mömmu gömlu en hún vill alls ekki fara á elliheimili. Þessar áhyggjur eru alls ekki ósanngjarnar þar sem alls kyns stórhættuleg óhöpp hafa komið upp. 

Ég hef ákveðið að líta á myndina sem mikið sjálfsævisögulega frekar heldur en lítið og geri því ráð fyrir því að þetta viðfangsefni hafi verið erfitt fyrir Friðrik. Bæði er hann að gera upp erfiðan tíma í sínu lífi og einnig að fást við þennan ógnvekjandi sjúkdóm alzheimer. Mér fannst þess vegna skrítið að handritið skyldi ekki vera betur uppbyggt. Fókusinn fór af þjáða listamanninum sem er að reyna að komast af á listinni einni saman og svo allt í einu algjörlega yfir á móður hans og líf hennar með alzheimer. Mér fannst maður einhvern veginn skilinn eftir í lausu lofti með átök listamannsins. Það var eins og það hefði gleymst að klára hans sögu eða nokkrar senur óvart klipptar út. Hringurinn lokaðist aldrei. Þetta byggi ég sérstaklega á því að sífellt var verið að hamra á því að þessi óvinsæla mynd hlyti að fara að fá einhver verðlaun og þannig en svo kom aldrei í ljós að hún fékk tilnefningu til Óskarsverðlaunanna! 

En líka vegna þess að það voru augljóslega vandamál í hjónabandi hans og konunnar hans sem var ekkert tekið á. 

Hins vegar fannst mér góð nálgun hans á alzheimernum. Þessi sjúkdómur er svo hræðilegur, ég þekki það örlítið af eigin raun, og það er erfitt að missa manneskju svona frá sér andlega þó svo að hún sé algjörlega til staðar líkamlega. Persónan er farin. Atriðið þar sem Hilmir heimsækir móður sína og spyr hana hvar hún sé eiginlega fannst mér átakanlegt og fallegt. Eins var atriðið þar sem barnakórinn heimsækir elliheimilið og gamalmennin syngja sum með alveg einstakt og kallaði fram tilfinningar hjá áhorfandanum. Það var líka gaman að sjá notkunina á klippum úr myndinni 79 á stöðinni þó svo að mér finnist alltaf hálfhallærislegt þegar "draugar" fade-a inn og út. 

Það sem mér fannst óþægilegast við myndina var samt án vafa að hún var einhvern veginn tímalaus en samt alls ekki! Þar sem þetta er byggt á hans ævi og Börn náttúrunnar var mynd sem var til í alvörunni staðsetti ég hana ósjálfrátt strax þarna einhver staðar á árunum '90-'91. Svo var klippt og þá kom í ljós glænýtt hús (sem ég veit af tilviljun að var byggt ca. 2008). Seinna er talað um íslenska erfðagreiningu og vitnað til upphafs hrunsins og þar með er tíminn alveg kominn í rugl! Þegar að Gunnar sækir Kristbjörgu svo þegar hún ætlar að planta blómi hjá minnisvarða hans sést greinilega ártalið 2010 í framrúðu bílsins. Það var svo augljóst að það var eins og þessu merki hafi verið plantað þarna til þess að taka af allan vafa en það hafði ekki tilætluð áhrif! Það er ekkert mál að gera tímalausa mynd. Oftast tekur áhorfandinn ekkert eftir því en það var alls ekki skýrt í Mömmu Gógó hvenær í ósköpunum hún gerðist og það var óþolandi. Að mínu mati hefði verið langskemmtilegast að taka út allt kreppurugl, þennan 2010 miða og láta hana bara gerast fyrir 20 árum þegar Börn náttúrunnar kom út og allt þetta gerðist hjá leikstjóra. 

Hilmir Snær fannst mér góður í aðalhlutverkinu og Kristbjörg Keld skilaði sínu líka vel. Leikurinn fannst mér frekar stirður framan af en batnaði eftir því sem á leið myndina. Systurnar fannst mér alveg glataðar! Sem kom mér á óvart þar sem að ég hef bara séð gott frá þessum leikkonum. Ég kenni aðallega handritinu um allar misfellur í leiknum. 

Þegar allt kemur til alls er þetta skemmtileg og heillandi saga sem var bara engan veginn komið nægilega vel til skila. Það hefði mátt eyða mikið meiri tíma í að fínpússa handritið og söguna. 

Bjarnfreðarson

Þegar ég fór loks á Bjarnfreðarson þá hafði ég heyrt svo margt um hana að það var ekki annað hægt en að vera með ákveðnar væntingar. Ég er enginn sérstakur aðdáandi vaktanna og var því voru þær reyndar ekkert gríðarlega miklar. 

Ég ætla ekki að eyða tíma mínum eða lesenda í að útlista söguþráð myndarinnar þar sem ég geri ráð fyrir því að flestir hafi séð myndina eða viti allavega út á hvað hún gengur. 

Fyrir það fyrsta fannst mér myndin strax byrja vel, flott atriðið í byrjun og hvernig titill myndarinnar kom fram. 

Smáatriði en eitthvað sem ég tók eftir! Í öðru lagi er hún vel leikin. Tríóið; Jón, Jörundur og Pétur, er náttúrulega orðið svo sjóað í karakterunum sínum og það hefur augljóslega svo mikil karaktersköpun átt sér stað að samskiptin milli þeirra flæða einstaklega vel. Manni verður alveg illt í enninu við að horfa á grettur Jóns Gnarrs. En það sem mér fannst skemmtilegast hugsa ég við myndina var þessi viðhorfsbreyting sem áhorfandinn fær á Georgi. Ég sá alla Dagvaktina og nokkra þætti úr bæði Nætur-og Fangavaktinni og var sjálf farin að fyrirlíta Georg og hata. 

Hann virti engin landamæri og kom illa fram við Ólaf og Daníel, sem liggja reyndar vel við höggi sakir aumingjaskapar og heimsku. Ég veit að ég er að tala um tilgang myndarinnar, þ.e. viðhorfsbreytingin til Georgs, en því finnst mér ennþá heldur að ég verði að minnast á það því að mínu mati heppnaðist það vel. 

Allar tökur sem áttu að gerast í fortíðinni fannst mér virka vel en þannig fer oft í taugarnar á mér. Þær hindruðu alls ekki flæði myndarinnar eins og oft er með svona innskot heldur urðu ómissandi þáttur. Ágústa Eva var fín í hlutverki Bjarnfreðar, þær Margrét Helga eru með skemmtilega líkan munnsvip sem fékk oft að sjást og gerði það að verkum að ég trúði því að Ágústa væri virkilega ung Margrét. Litlu Georgarnir voru sympatískir. Vá hvað yngsti var mikið krútt! 

Pétur Jóhann er að mínu mati (og pottþétt margra, margra annarra) langfyndnasti karakterinn. Hann er comic-relief í þessari hádramatísku sögu. Hnakkabrandararnir virkuðu vel og rosalega gaman að sjá Ólaf Ragnar loksins, LOKSINS, finna sig einhvers staðar! 

Jörundur leikur svo ótrúlega leiðinlegan og dull (kannski ekki rétta orðið.. pirrandi) karakter en hann gerir það ágætlega. Honum virtist eiga að vera mjög létt í enda myndarinnar sem var gott. 

Klippingin fannst mér vera æðisleg! Það var oft sem ég tók sérstaklega eftir góðri tímasetningu en núna í augnablikinu man ég ekki eftir einstaka atriði. Ég held að þetta hafi sérstaklega verið á eftir/undan fortíðarinnskotunum. Það er eitt þar sem Georg er í strætó og hittir Óla minnir mig. Klippingin fékk mig oft til þess að finna virkilega að þetta var eitthvað sem var að gerast inní höfðinu á Georgi. Það finnst mér oft vanta þegar minningar eru notaðar í bíómyndum. Því þessar minningar eru jú oftast bara til inní höfðunum á okkur!  En fyrir utan viðhorfsbreytinguna (óþjált orð!) hugsa ég að klippingin hafi verið uppáhaldið mitt. Myndatakan kemur líklega inní það líka en hún var fín líka. Hún var einhvern veginn mjög mjúk, myndavélin var oft látin renna inn í tökuna.. æi veit ekki alveg hvernig skal orða þetta betur! Vona að það skiljist.

Það sem er svo gott við Bjarnfreðarson er að hún endar vel. Eins og Ragnar Bragason sagði þá vildi hann láta myndina enda vel og sérstaklega þá út af því að vaktirnar enduðu allar svo illa. Ég er ánægð með þetta viðhorf hjá honum! 

Jæja, komið að lokaorðum hjá mér. Bjarnfreðarson er vel gerð og uppbyggð mynd. Leikurinn er góður og sagan virkar. En líklegast verð ég að vera í mótsögn við sjálfa mig eftir að hafa skrifað þessa umsögn og segja að kannski mögulega fór ég á hana með of miklar væntingar, svona í undirmeðvitundinni. Ég varð ekki eins hrærð og margir hafa verið og mér fannst það frekar leiðinlegt! Ég er þess vegna smá á la-la skoðuninni með þessa mynd. Ekkert að henni í rauninni en hún náði ekki alveg til mín eins og ég hafði búist við. Ég verð samt að segja að ég er hrifin af því hvað Ragnar er að gera og hlakka til að sjá meira af hans verkum á komandi árum!

Sherlock Holmes

Í gærkvöldi ákvað ég að rífa mig upp úr veikindakvöldi og kíkja í Kringlubíó. Ég fór með miklar væntingar á þessa stórmynd leikstjórans Guy Ritchie! 

Sherlock Holmes og trausti félagi hans John Watson ná loksins Lord Blackwood sem er galdramaður og koma honum í snöruna. Málin flækjast hins vegar allverulega þegar hann virðist hafa gengið út úr gröf sinni lifandi! Þeir reyna að finna Blackwood en vita ekki alveg við hvaða öfl þeir eru að stríða. Sagan flækist enn frekar með yfirvofandi trúlofun Watsons og tilkomu Irene Adler, sem er eina konan sem Sherlock hefur elskað - eða elskar. 

Augljóslega afskaplega mikið lagt í þessa mynd. Leikmyndin var virkilega flott en það fór smá í taugarnar á mér hvað ég gat ekki hrist þá tilfinningu af mér hvað það hefur sjúklega miklum pening verið eytt í þetta! En það er bara ég. Það tókst að mynda annan heim í myndinni, mér fannst ekki eins og þetta ætti bara að gerast fyrir löngu síðan heldur einhvern veginn líka annars staðar. Líklega vegna þess að þetta er gert eftir frægum sögum Conans Doyle. Já það tókst að skapa þennan heim sem Doyle skapaði í bókum sínum! Sem er vel af sér vikið. Það sama má segja um búninga. Vel heppnaðir en dollaraseðlarnir alveg drupu af sérhverri tölu. 

Myndatakan var uppáhaldið mitt! Fullt af sérstökum og úthugsuðum skotum. Mér fannst ótrúlega flott atriðið þegar húsið springur! (Þeir sem hafa séð myndina vita um hvað ég er að tala.) Ooo svo mörg flott skot. Til dæmis þegar Lord Blackwood talar við Sherlock í fangelsinu og er að segja honum að hugsa um þetta í víðara samhengi. Nálægðin við karakterana varð mjög mikil þar sem krafðist þess að maður fylgdist grannt með! Það voru líka nokkur atriði þar sem maður fær aðeins að gægjast inn í huga Sherlocks og sér hvað hann ætlar að gera næst og hvernig hann útskýrir af hverju hann gerði þetta en ekki hitt, þetta var notað í bardagasenum hans, sem mér fannst virkilega kúl og voru í uppáhaldi hjá mér. Jæja thumbs up fyrir skemmtilega og stundum óhefðbundna og óvænta myndatöku! 

Robert Downey Jr hefur verið í uppáhaldi hjá mér síðan ég sá Kiss kiss bang bang árið 2005 en af einhverjum ástæðum fannst mér sú mynd algjörlega frábær! (Sá hana svo nokkrum árum síðar og var ekki alveg jafn uppnumin en Robert er engu að síður snillingur.) Nú er hann aðalmaðurinn í myndum eins og Iron Man og Tropic Thunder. Gott hjá honum. Hann skilaði sínu alveg flekklaust sem Sherlock. Hann varð svo yfirgengilega svalur karakter í höndum Roberts, og auðvitað handritshöfundana. En samt sá maður viðkæmnina sem leyndist í honum. Jude Law var fínn líka sem Watson. Soldið aumingjalegur sem hentar karakternum vel. Rachel McAdams er náttúrulega gullfalleg og líka í uppáhaldi hjá mér! Þetta eru augljóslega fyrirtaksleikarar sem skiluðu sínu. Mark Strong fannst mér líka mjög góður í hlutverki Blackwoods. Hann hafði einhvern veginn alveg rétta útlitið og var gerður soldið vampírulegur sem passaði vel. Hann virtist mjög jarðbundinn og fastur fyrir sem mér fannst algjörlega gera karakterinn að þessum kalda, valdagráðuga manni sem hann er. Ég var ánægð með að muna ekki eftir honum úr neinni annarri mynd. Skemmtilegur leikari þarna á ferð grunar mig. 

Kannski ekki margt fleira sem ég hef að segja um Sherlock Holmes. Ég fór á myndina með miklar væntingar og hún stóðst alveg undir þeim. Hún var fyndin og hélt manni allan tímann. Söguþráðurinn var skýr í gegnum alla myndina og ég hafði bara virkilega gaman af þessari mynd. Mæli algjörlega með henni sem 2 klukkustunda afþreyingu! 

Eitt sem fór í taugarnar á mér svona að lokum. Hvernig hún endaði svo augljóslega þannig að það væri hægt að gera aðra mynd! Það var algjörlega ónauðsynlegt. Kommon, það veit hver maður að ef hún gengur vel verður gerð Sherlock Holmes the sequel eins og er Hollywood vaninn. Það var engin ástæða til þess að troða því uppá mann þegar myndin var í raun búin. 

Le petit Nicolas

Í vikunni varð ég þeirrar ánægju aðnjótandi að sjá Le petit Nicolas á frönsku kvikmyndahátíðinni. 

Myndin, sem er öll á frönsku, gerist á 6. áratugnum og fjallar um Nicolas. Nicolas er í drengjaskóla þar sem hann á mikið af vinum og er með góðan kennara. Strákarnir í bekknum eru óþægir en samt aldrei hrekkjóttir. 

Nicolas á góða foreldra. Pabbi hans vinnur á skrifstofu en segist hafa getað orðið hjólreiðakappi eða annað enn áhugaverðara ef hann hefði ekki gifst mömmu Nicolasar. Nicolas elskar mömmu sína mikið. Hún vinnur heima við, eldar og sér um heimilið og er Nicolasi góð. Þegar Joachim, einn af félögum Nicolasar, kemur seint í skólann einn daginn með þær fregnir að hann hafi eignast lítinn bróður fara ýmsar hugmyndir að brjótast um i kollinum á Nicolasi. Joachim ber neflilega litla bróður sínum ekki fallega söguna og segir hann aðeins vera til vandræða. Nicolas misskilur ýmislegt varðandi hegðun foreldra sinna, trúir því að mamman sé ólétt og að nú ætli þau að losa sig við hann. Hann leitar ýmissa leiða til þess að koma í veg fyrir þetta með hjálp félaga sinna, Alceste, Clotaire og fleiri.

Jæja, hvar skal byrja? Öll umgjörð um myndina var framúrskarandi. Þessi 1950 andi náði algjörlega fram. Leikmyndin var semsagt flott. Heimili foreldrana þetta týpíska 1950 heimili, skólinn mjög ólíkur okkar nú á dögum þar sem fingramálverk krakkanna prýða veggi og einnig utandyra. Maður fékk tilfinningu fyrir að Nicolas byggi í fremur litlum (ekkert miðað við Ísland auðvitað) bæ þar sem strákarnir gátu leikið sér úti án þess að foreldrar þeirra hefðu áhyggjur. Búningarnir voru líka einstaklega skemmtilegir. Allir strákarnir alltaf vel til hafðir í stuttbuxum og fínum jökkum með litlu skólatöskurnar sínar í hendinni. Alveg yndislegt! 

Myndatakan var fremur standard. Eitt mjög skemmtilegt skot þar sem foreldrar Nicolasar eru að fara með hann í skógarferð en hann heldur að þau ætli að losa sig við hann þar. Þá situr hann í aftursætinu á bílnum og myndavélin súmmar inn á hann meðan bíllinn er á ferð og það verður mjög skýrt hversu hræddur hann er! En mjög fín þrátt fyrir einfaldleika. 

Tónlistin! Skemmtileg! Gaf manni algjörlega tilfinninguna fyrir því að maður væri að horfa á mynd um unga stráka, sakleysi þeirra og uppátæki. Mjög krúttleg og passaði fullkomlega inn í!

En þar sem Le petit Nicolas er byggð á frægum sögum sem hafa notið mikillar hylli víðs vegar um heiminn kemur kannski ekki á óvart að það skemmtilegasta við myndina voru karakterarnir. Allir litlu strákarnir með sín séreinkenni. Alceste, besti vinur Nicolasar sem borðar endalaust, dekurstrákurinn Geoffrey sem fær allt sem hann vill út af því að pabbi hans er svo ríkur, Eudes þessi sterki, Agnan sem var kennarasleikjan og Clotaire, sem var minn uppáhalds! Clotaire er neðstur í bekknum. Hann er svona goofy-looking, mjór, hár og með stór augu. Hann getur aldrei svarað spurningu réttri og er alltaf að lenda í skammarkróknum af því að hann er svo sveimhugi og fylgist ekki með. Hann var algjört krútt! Mamman og pabbinn voru skemmtileg en frekar týpísk samt. Mamman átti reyndar frábæra senu þegar yfirmaður mannsins hennar og konan hans koma í mat. VÁ! Rosalega fyndið. 

Persónusköpunin og karakterarnir væru samt algjörlega til einskis ef að leikurinn er slæmur. En það var nú ekki vandamálið. Allir litlu strákarnir stóðu sig frábærlega og skiluðu sínu með glæsibrag. Það er enginn einn sem mér finnst ég knúin til þess að minnast á. Þeir voru allir með sinn karakter á hreinu og urðu alveg sín persóna. Snilld. Foreldrarnir léku sinn part líka vel og kennarinn. Allt til fyrirmyndar. En eins og ég segi, enginn sem stóð uppúr. 

Sagan sjálf er mjög skemmtileg. Hún er einföld og stundum fyrirsjáanleg en það virkar í þessum einfaldleika sem myndin leggur upp með. Sem gæti stafað af því að þetta er barnamynd :) Nei, fjölskyldumynd! Það er afskaplega mikið af steríótýpum, þá ber helst að nefna pabbann og mömmuna sem er þreytt á að vera "bara" húsmóðir og vill meiri þekkingu og bílpróf. En það fór engan veginn í taugarnar á mér. Þetta var sæt saga. Það besta við myndina var samt hiklaust hversu fyndin hún var! Það er svo gaman þegar myndir verða bara áreynslulaust fyndnar. Ég algjörlega þoli ekki augnablikin í bíó þegar ég veit að ég á að vera að hlæja og hálfur salurinn hlær kannski en bara það að ég EIGI að vera að hlæja höndla ég ekki! Þessi mynd var algjörlega laus við alla þannig tilgerð. Hún var bara fyndin og það náði ekkert lengra. 

Mæli með Le petit Nicolas. Veit reyndar ekki hvort að það sé enn verið að sýna hana á franskri kvikmyndahátíð en hún er allavega frábær og virkilega góð feel-good mynd! Og hún er á frönsku! Sem ég skildi meira af heldur en í síðustu mynd :) (sérstaklega þegar ungu strákarnir töluðu) 

Takk fyrir lesturinn!