Nú er ég hætt að bíða eftir Friðriki og ætla að drífa þetta blogg af!
Mamma Gógó er semsagt ný íslensk kvikmynd í leikstjórn Friðriks Þórs Friðrikssonar. Hún er að einhverju leyti sjálfsævisöguleg, ég geri mér ekki fyllilega grein fyrir hversu mikið því ég veit í raun voða lítið um Friðrik Þór! Hún fjallar semsagt um son (skrítið orðalag en hann hét ekki neitt!) sem er kvikmyndagerðamaður og er leikinn af Hilmi Snæ. Hann á aldraða móður sem er kölluð Gógó, er ekkja og býr ein. Systkinin, kvikmyndagerðamaðurinn á tvær systur, eru farin að hafa áhyggjur af því að það sé farið að slá út í fyrir mömmu gömlu en hún vill alls ekki fara á elliheimili. Þessar áhyggjur eru alls ekki ósanngjarnar þar sem alls kyns stórhættuleg óhöpp hafa komið upp.
Ég hef ákveðið að líta á myndina sem mikið sjálfsævisögulega frekar heldur en lítið og geri því ráð fyrir því að þetta viðfangsefni hafi verið erfitt fyrir Friðrik. Bæði er hann að gera upp erfiðan tíma í sínu lífi og einnig að fást við þennan ógnvekjandi sjúkdóm alzheimer. Mér fannst þess vegna skrítið að handritið skyldi ekki vera betur uppbyggt. Fókusinn fór af þjáða listamanninum sem er að reyna að komast af á listinni einni saman og svo allt í einu algjörlega yfir á móður hans og líf hennar með alzheimer. Mér fannst maður einhvern veginn skilinn eftir í lausu lofti með átök listamannsins. Það var eins og það hefði gleymst að klára hans sögu eða nokkrar senur óvart klipptar út. Hringurinn lokaðist aldrei. Þetta byggi ég sérstaklega á því að sífellt var verið að hamra á því að þessi óvinsæla mynd hlyti að fara að fá einhver verðlaun og þannig en svo kom aldrei í ljós að hún fékk tilnefningu til Óskarsverðlaunanna!
En líka vegna þess að það voru augljóslega vandamál í hjónabandi hans og konunnar hans sem var ekkert tekið á.
Hins vegar fannst mér góð nálgun hans á alzheimernum. Þessi sjúkdómur er svo hræðilegur, ég þekki það örlítið af eigin raun, og það er erfitt að missa manneskju svona frá sér andlega þó svo að hún sé algjörlega til staðar líkamlega. Persónan er farin. Atriðið þar sem Hilmir heimsækir móður sína og spyr hana hvar hún sé eiginlega fannst mér átakanlegt og fallegt. Eins var atriðið þar sem barnakórinn heimsækir elliheimilið og gamalmennin syngja sum með alveg einstakt og kallaði fram tilfinningar hjá áhorfandanum. Það var líka gaman að sjá notkunina á klippum úr myndinni 79 á stöðinni þó svo að mér finnist alltaf hálfhallærislegt þegar "draugar" fade-a inn og út.
Það sem mér fannst óþægilegast við myndina var samt án vafa að hún var einhvern veginn tímalaus en samt alls ekki! Þar sem þetta er byggt á hans ævi og Börn náttúrunnar var mynd sem var til í alvörunni staðsetti ég hana ósjálfrátt strax þarna einhver staðar á árunum '90-'91. Svo var klippt og þá kom í ljós glænýtt hús (sem ég veit af tilviljun að var byggt ca. 2008). Seinna er talað um íslenska erfðagreiningu og vitnað til upphafs hrunsins og þar með er tíminn alveg kominn í rugl! Þegar að Gunnar sækir Kristbjörgu svo þegar hún ætlar að planta blómi hjá minnisvarða hans sést greinilega ártalið 2010 í framrúðu bílsins. Það var svo augljóst að það var eins og þessu merki hafi verið plantað þarna til þess að taka af allan vafa en það hafði ekki tilætluð áhrif! Það er ekkert mál að gera tímalausa mynd. Oftast tekur áhorfandinn ekkert eftir því en það var alls ekki skýrt í Mömmu Gógó hvenær í ósköpunum hún gerðist og það var óþolandi. Að mínu mati hefði verið langskemmtilegast að taka út allt kreppurugl, þennan 2010 miða og láta hana bara gerast fyrir 20 árum þegar Börn náttúrunnar kom út og allt þetta gerðist hjá leikstjóra.
Hilmir Snær fannst mér góður í aðalhlutverkinu og Kristbjörg Keld skilaði sínu líka vel. Leikurinn fannst mér frekar stirður framan af en batnaði eftir því sem á leið myndina. Systurnar fannst mér alveg glataðar! Sem kom mér á óvart þar sem að ég hef bara séð gott frá þessum leikkonum. Ég kenni aðallega handritinu um allar misfellur í leiknum.
Þegar allt kemur til alls er þetta skemmtileg og heillandi saga sem var bara engan veginn komið nægilega vel til skila. Það hefði mátt eyða mikið meiri tíma í að fínpússa handritið og söguna.
Margir góðir punktar. Flott færsla. 9 stig.
ReplyDeleteVar Hilmir Snær ekki kynntur sem Friðrik Þór Friðriksson strax í byrjun, við frumsýninguna á Börnum náttúrunnar?
Ég er sammála því að þessi tímaruglingur var soldið stuðandi. Það er augljóslega meðvituð ákvörðun hjá Friðriki að láta hana ekki gerast á einhverjum nákvæmum tíma (og a.m.k. ekki nákvæmlega 1991), en ég held að ástæðan fyrir því sé fyrst og fremst fjárhagsleg. Það er alltaf dýrt að fara aftur í tímann í bíómyndum (þegar Friðrik kom í heimsókn í fyrra talaði hann um það að það myndi líkast til kosta milljarð að gera mynd eins og Djöflaeyjuna eða Bíódaga núna).
Ég er sammála því að það vantar eitthvað upp á söguna. Ég fékk á tilfinninguna að ég væri að horfa á mikið stytta útgáfu af mun lengri mynd. Mér finnst hvorki saga sonarins né saga mömmunnar nógu sterk, það er eins og vanti eitthvað upp á hjá báðum. Eins saknaði ég þess að hafa aðeins meiri húmor í myndinni. Ég skil vel að Friðrik vilji ekki gera mömmu sína að aðhlátursefni, en ég held að myndin hefði orðið sterkari ef hún hefði verið meira grátbrosleg en bara sorgleg.