Dear Zachary

Ég á eftir að blogga um bróðurpartinn af Riff-myndunum sem ég sá, sem voru held ég 13 talsins en ég get bara ekki annað en skrifað um myndina sem ég sá í gærkvöldi, Dear Zachary: A letter to a son about his father. 

Dear Zachary er heimildarmynd eftir Kurt Kuenne. Hún fjallar um besta vin Kurt, Andrew Bagby, sem var myrtur af reiðri fyrrverandi kærustu, Shirley. Kurt ákveður að ferðast um Bandaríkin til þess að safna minningum um Andrew stuttu eftir dauða hans. Þegar verið er að rétta yfir Shirley kemur í ljós að hún er ólétt af barni Andrews. Þá ákvað Kurt að gera þessa mynd fyrir barnið, sem Shirley skírði Zachary Andrew, til þess að hann geti séð hversu mikið faðir hans var elskaður.

Kurt á rosalega mikið af gömlum myndböndum af Andrew, bæði þar sem þeir hafa verið að gera kvikmyndir sem táningar en einnig af honum sem fullorðnum manni. Hann ferðast eins og áður sagði um Bandaríkin og talar við vini, samstarfsfólk, ættingja og fleiri sem þekktu Andrew til þess að læra allt um hann fyrir Zachary. Það er augljóst að Andrew og foreldrar hans voru mikið elskuð af vinum og ættingjum. Myndin fylgir líka náið foreldrum Andrews sem eru að reyna að fá forræði yfir barninu og samskiptum þeirra við morðingja sonar þeirra. 

Kurt tókst fullkomlega upphaflega ætlunarverk sitt með myndinni. Maður fær að kynnast Andrew og skilur vel hversu auðvelt það var að þykja vænt um hann. Kurt talar sjálfur inn á myndina og um sínar eigin hugsanir og efasemdir sem gerir það að verkum að áhorfandanum finnst eins og myndinni sé beint að sjálfum sér. Hann passar líka að allar staðreyndir komi skýrt fram og oft endurtekur hann eitthvað til þess að leggja sérstaka áherslu á það sem er mjög þægilegt því að í myndinni er mikið af upplýsingum sem maður þarf að ná. Það eykur líka á áhrif myndarinnar. Það eina sem var óþægilegt var að stundum átti ég erfitt með að skilja enskuna hjá einum og einum og stundum var klippt svo hratt á milli að heilinn missti af fyrstu orðum hjá manneskjunni sem talaði næst. En það sem maður verður að muna er að þessi mynd var upphaflega gerð fyrir fjölskylduna einungis en algjörlega ófyrirsjáanlegir atburðir gerðu þessa mynd að mynd sem ALLIR ættu að sjá. Það hefði því verið þægilegt að hafa texta stundum en það er erfitt að ákveða hvenær á að vera texti og hvenær ekki. Það hefði kannski verið þægilegt að hafa texta allan tímann en það hefði líka getað orðið mjög kjánalegt. Þetta er vandamál sem er ekki auðleyst og það kom alls ekki niður á myndinni að maður hafi ekki skilið eina og eina setningu! Kurt er líka mikill húmoristi og framan af er margt mjög fyndið.

Aldrei á minni stuttu ævi hefur mynd haft jafn gríðarlega mikil áhrif á mig og Dear Zachary. Ég sat negld við stólinn í Hellubíói allan tímann. Ég fékk gæsahúð, ég grét, ég fann fyrir þyngslum yfir hjartanu og eftir myndina sátu allir í salnum steinrunnir á meðan creditlistinn rúllaði, það var ekki fyrr en ljósin höfðu verið kveikt og skjárinn hafði verið svartur í dágóða stund sem fólk fór að týnast út. 

Þessi saga er svo ótrúleg og atburðarásin tekur hverja beygjuna á eftir annarri. Foreldrar Andrews eru með sterkasta fólki sem ég hef séð og baráttuandi þeirra þrátt fyrir allt mótlætið er virkilega aðdáunarverður. Þetta má samt alls, alls ekki skiljast sem svo að Dear Zachary sé einhver upphafning á látinni manneskju og ættingjum þeirra. Það er ekkert ýkt, það þarf heldur ekkert að ýkja, þetta eru bara blákaldar staðreyndir og mannlegar tilfinningar. 

Það er virkilega erfitt að blogga um þessa mynd þar sem að bæði vil ég alls ekki segja of mikið og einnig er erfitt að koma orðum að áhrifunum sem hún hafði á mig.

Dear Zachary: A letter to a son about his father er tvímælalaust langbesta myndin sem ég sá á Riff. Ein besta heimildarmynd allra tíma, sú mynd sem hefur haft mest áhrif á mig og eins og sést hérna til hægri er hún komin á Topp-listann minn. Hún gerir mann bálreiðan og sorgmæddan en samt er svo mikill kærleikur í henni og von um að sama hversu erfitt lífið getur verið er alltaf hægt að berjast. 

Allir ættu að sjá þessa mynd. Vá ég er með gæsahúð.

Riff hingað til

Jæja þá hef ég séð 5 myndir á Riff hingað til. Þar af hef ég fjallað um eina og ein var stuttmynd.

STORM

Myndin Storm fjallar um konu á miðjum aldri, Hönnu Maynard. Hún er breskur saksóknari og tekur að sér mál sem á að steinliggja. Það reynist vera misfella í framburði eins vitna hennar svo að hún þarf að finna nýja leið til þess að fá glæpamanninn sakfelldann. Já ég get eiginlega ekki sagt meira. 

Storm var vel leikin. Kerry Fox var góð í hlutverki Hönnu Maynard og aukahlutverkin voru ágæt líka. Hún má eiga það. En annars var ég alls ekkert rosalega hrifin af þessari mynd. Hún var bara svo ótrúlega venjuleg. Myndtakan var ekkert sérstök en tónlistin var reyndar frekar flott. Sagan sjálf var bara þessi venjulega sakamála/lögfræðinguraðreynaaðleysamál-saga. Mér fannst ég hafa séð þessa mynd svo oft áður og þá í búning 40 mínútna spennuþáttar. 

Það er mjög erfitt að skrifa um Storm vegna þess að í rauninni var ekkert að myndinni en hún heillaði ekkert. Það sem mér fannst gott við myndina var sagan inn í sögunni, það er að segja saga fórnarlambs málsins sem Hanna var að reyna að leysa. Það 

hefði getað orðið miklu áhrifaríkari og betri mynd! Já og af hverju ætli hún hafi heitið Storm? Það var random. 

THE SWIMSUIT ISSUE

Jæja önnur sænska myndin sem ég sé í mánuðinum og ég verð að segja að ég er á leiðinni að verða stærsti aðdáandi sænskrar kvikmyndagerðar! Þrátt fyrir að hafa séð takmarkaðan fjölda 

mynda. 

En The Swimsuit Issue fjallar um sænskan miðaldra mann sem hætti/var sagt upp vinnunni sinni sem blaðamaður, er fráskildur en á 17 ára dóttur, spilar bandí (eða floorball) með nokkrum félögum sínum og hefur mjög sterka réttlætiskennd. Þeir bandí-félagarnir lenda í vandræðum þegar þeir geta ekki lengur æft á sama staðnum og Fredrik, aðalpaurinn með réttlætiskenndina, getur ekki sætt sig við að vera orðinn að e-m aumum áhugamann

i sem spilar bara uppá fjörið. Þegar hann neyðist til þess að hýsa dóttur sína eftir að mamma hennar fær starf í London upphefst afar skemmtileg atburðarás vegna þess að hún æfir synchronised swimming.

Vá hvað ég var hrifin af The Swimsuit Issue! Þetta er alveg dásamleg mynd. Full af góðum húmor og ég var með aulabros á andlitinu mest alla myndina og hló og hló yfir sumum atriðum. Það er líka svo gaman að sjá "the underdog" ná svona góðum árangri og þessi mynd sýnir að sama á hvað aldursskeiði sem þú ert þá geturðu breytt lífi þínu og gert eitthvað nýtt. Hver hefði haldið að saga um miðaldra karlmenn gæti verið svona skemmtileg! 

En persónurnar voru hver annarri skemmtilegri. Til dæmis Fredrik, misheppnaði pabbinn sem er sjúklega sjálfhverfur og þrjóskur, feiti besti vinurinn sem er álíka mikill lúser og Fredrik en fylgir honum í öllu og hefur ekkert sjálfstraust og auðvitað svarti hommafóbinn! Myndin var rosalega vel leikin og hver og einn leikari gaf persónunni sinni eitthvað aukalega svo manni þótti vænt um alla! 

Mér fannst líka myndatakan vera skemmtileg. Auðvitað tökurnar í kafi sem voru flottar, en það hefði algjörlega skemmt myndina ef þær hefðu verið lélegar! Svo tók ég sérstaklega eftir tveimur tökum sem mér fannst heillandi. Þær voru báðar teknar svona fyrir utan húsið og maður sá inn í íbúðina og hvað var í gangi þar. Ég held að ég hafi aldrei séð þetta áður og

 mér fannst þetta virkilega skemmtilegt. Ég las lokin á blogginu hans Gumma þar sem hann talar um skotið sem fékk ekki að lifa og ég er alveg sammála með það. Tók eftir þessu líka en mér fannst samt mörg móment algjörlega fá að lifa. Til dæmis bæði skotin fyrir utan húsið, þegar Fredrik er að kenna vini sínum að dansa og partýið þar sem þeir eru úti á svölum, en líka mómentið þegar Fredrik sekkur alveg niður á botninn. Allt mjög gott! 

Tónlistin fannst mér rosalega týpísk fyrir skandinavíska mynd. Hef ekkert út á hana að setja.

The Swimsuit Issue er algjör feel good mynd sem allir verða að sjá. 

Mig langar aðeins til þess að bera saman þessar tvær myndir. Það er Storm og The Swimsuit Issue. Þegar ég kom út af Storm, sem hafði engin áhrif á mig, hugsaði ég að það hlyti einfaldlega að vera vegna þess að myndin gerist að mestu í Evrópu og að ég væri bara einum of kunnug staðarháttum og lífi persónanna. Sem ég er ekkert, fyrir utan að vera Evrópubúi. Plús að aðalpersónan var miðaldra kona. En svo sá ég The Swimsuit Issue! Og þar með afsannaðist þessi kenning mín sem betur fer. Það er fullt nýtt undir sólinni!

Síðasta myndin sem ég sá var SLOVENIAN GIRL. En ég treysti mér ekki alveg til þess að blogga um hana eins og stendur. Þarf aðeins að melta hana betur. Var ekkert gífurlega hrifin en ég veit ekki alveg af hverju. Var komin með rosalega mikið leið á skotum af henni að kveikja sér í sígarettu og reykja. En svo er þetta líka bara svo mikið efni sem maður veit að er til en vill ekki endilega vita af. En á samt svo mikið að vera í umræðunni! Ææææ ég er alveg rugluð. Geymi þetta til betri tíma.

Reykjavík Whale Watching Massacre

Æææ ætlaði ekki að birta þetta en mig langar soldið til þess eftir að hafa skrifað um norsku myndina. Here it comes...

Ég hef ekki mikið að segja um þessa hörmung sem þessi mynd var en mig langar samt að fá að tjá mig aðeins þar sem hún hefur verið mér, gegn mínum vilja, ofarlega í huga síðan ég sá hana.

            Í fyrsta lagi er ég alls ekki hrifin af splatter myndum eða hryllings myndum en ég er virkilega mikill stuðningsmaður íslenskrar kvikmyndagerðar og íslenskar myndir heilla mig oft og þá sérstaklega nú á seinni árum. Í öðru lagi er ég ekki mjög hrifin af lélegum myndum og verð alltaf pirruð yfir öllum þeim peningum sem er eytt í að gera ömurlega lélegar og

 innihaldslausar myndir. Í þriðja lagi þoli ég ekki illa skrifuð handrit og illa uppbyggð og þegar það er augljóst að hlutirnir hafa ekki verið hugsaðir í gegn. RWWM hafi allt þetta þrennt! Þetta var illa skrifaður, óúthugsaður, afskaplega lélegur splatterhryllingur og það sem meira er: þetta á að vera framlag okkar til erlenda kvikmyndaheimsins!! Ég næ varla utan um þetta.

            Þegar Júlíus Kemp kom svo til okkar var ég mjög spennt að heyra hann afsaka myndina sína. Eða kannski aðallega útskýra það sem mér fannst engan veginn ganga upp. En hann

 sannaði bara því miður að allt sem mér hafði fundist að var bara í alvörunni að. Hann gat engan veginn útskýrt hvers vegna Halldóra Geirharðs átti að vera íslensk en virtist samt ekki geta tjáð sig á íslensku, hann gat ekki útskýrt af hverju að einn fjölskyldumeðlimurinn þóttist vera þroskaheftur (hann reyndi reyndar en það var allt mjög grunnt og ódýrt), hann vissi oftast ekki hvað það var átt við með hinu og þessu og hvernig er hægt að ætla að leikstýra mynd sem er byggð á handriti sem þú skilur ekki! Reyndar er kannski gott að hann var ekkert að afsaka myndina, alltaf gott að standa með sínu, en hann virtist aðallega hugsa um að koma myndinni úr landi hvort sem hún væri góð eða léleg. Mér fannst allir leika illa, Stebbi Jóns var reyndar skemmtilega viðbjóðslegur, og það var eflaust handritinu að kenna aðallega en það að vera leikari merkir að maður þarf að leika tilfinningar og þetta fólk virtist aldrei hafa heyrt á það minnst. “ Hey vó skipstjórinn okkar dó... úps.”

 

             Þessi mynd ætti enginn að sjá. Hún er bara afskaplega léleg og virkilega mikil vonbrigði. Mér finnst erfitt að ætla að skrifa málefnalegt blogg um mynd sem fer svona mikið í taugarnar á mér en íslensk kvikmyndagerð á bara svo miklu betra skilið!! Það var pottþétt e-ð gott í myndinni sem ég er að gleyma og hún var mjög fyndin á köflum þó svo að það hafi augljóslega alls ekki verið markmiðið.

 

Oj barasta.

         (smá spoiler)

Död Snö í Sundhöllinni

 Þegar ég heyrði að það ætti að sýn

a norska nasista-zombie hryllingsmynd í Sundhöllinni var ég ekki lengi að ákveða að ég ætlaði ekki að missa af því! 

Ég hélt því ásamt Guðrúnu vinkonu minni um að verða 8 leytið í gær upp í Sundhöll og hafði myndast dágóður hópur fyrir utan. Það var rosalega undarlegt að vera á leiðinni í bíó og þurfa að skipta yfir í bikiní! Við fórum ofan í laugina og sáum tvær íslenskar stuttmyndir. Í seinni myndinni komu fram leiknir real live Zombie-ar sem var frekar glatað þar sem hryllingsmyndin var ekki einu sinni byrjuð! Þegar hún svo byrjaði var okkur orðið ískalt! Svo var hægt að fara í hlýrri laug en þá sá maður myndina öfuga, eða þannig að það var ekki hægt að lesa textann. Þetta var samt alveg mjög mikil upplifun, aðallega fyndin og köld reyndar. Það sem var mesta klúðrið við að hafa þetta í sundlaug var náttúrulega að fyrir vikið varð myndin ekkert meira

 ógnvekjandi. Og líka hvað manni var kalt. En nóg um sundhliðina hér kemur umsögn um myndina: 

Þessi norska hryllingsmynd hefst á því að 7 ungmenni, 3 stelpur og 4 strákar eru á leiðinni upp í afskekktan kofa til þess að fara í skíðaferð í páskafríinu. Þegar þau koma er ekkert símasamband.. sem gæti verið ótrúlega pirrandi byrjun á hryllingsmynd en þeim tekst að snúa því upp í grín sem virkaði vel. Þegar þau koma svo upp í kofann kemur í ljós að þegar þau þurfa að fara á klósettið er það kamar sem er í smá fjarlægð frá kofanum. Seint um kvöldið eftir smá twister og bjórdrykkju kemur fremur ógnvekjandi eldri maður í kofann og segir

 þeim að fara gætilega á þessu svæði vegna þess að það séu illir andar á sveimi. 7 hraustir læknanemar láta voða lítið hræðast af þessu en áhorfandanum er samt alveg ljóst frá byrjun að þetta svæði er eitthvað undarlegt. Svo hefjast ósköpin.... damm damm daaaaamm!

Já ég átti erfitt með að bera þessa mynd ekki saman við RWWM. Þær eru jú báðar skandinavískar splatter myndir. Ég verð að segja að mér fannst þessi mynd betri að öllu leyti! Hún byrjaði þannig að maður náði að tengja við karakterana og hver hafði sinn persónuleika. Það var líka enginn karakter sem var tilgangslaus eins og mér fannst með RWWM. Umhverfið í báðum myndum var líka mjög sérstakt, önnur þarna á hafi úti en hin uppi í norskum fjöll

um. Það varð rosa töff að sjá rauða blóðið á hvítum snjónum! Myndatakan var held ég bara mjög hryllingsmyndaleg, mikið af close-up skotum og þannig.

Það var samt eiginlega tvennt sem ég verð að minnast á varðandi yfirburði Död Snö yfir Reykjavík Whale Watching Massacre. Það var í fyrsta lagi að dauðdagarnir voru allir svo miklu betri, manni fannst svo mikið í RWWM að það væri svo mikið verið að reyna að gera töff dauðdaga en það varð einhvern "eðlilegra" í Död Snö. Svo í öðru lagi viðhorfið til hryllingsmynda. Í Död Snö byrjaði hún alveg mjög ógnvekjandi (ég er reyndar versti aumingi þegar það kemur að svona myndum) og var alveg viðbjóðsleg en þegar leið á hana fór þetta út í grín. Sem var líka bara mjög fyndið!! Þetta varð því að svona hryllingsgrínmynd. 

Zombie-nasistarnir voru svolítið skerí í myrkri næturinnar en svo voru aðalátökin í dagsbirtu! Sem er sérstakt þar sem myrkrið er svo mikið notað í svona skerí myndum. Það gerði það samt að verkum að zombie-arnir urðu frekar kómískir, sem kom seinna í ljós að var meiningin.

Ég hafði mjög gaman af norsku hryllingsmyndinni Död Snö! Alls ekkert must see en áhugaverð engu að síður.

Hér er heimasíða myndarinnar. Mjög flott síða. Hey og já gleymdi að segja að þessi mynd var um það bil 70% betur leikin en RWWM.

Karlar sem hata konur

 

Vá vá vá vá vá! Ekki vissi ég að Svíar væru svona miklir og hæfileikaríkir kvikmyndagerðarmenn! Reyndar er kannski skömm að segja frá því að ég hef held ég bara ekki séð neina sænska mynd áður. Kannski ekki. Auðvitað fyrir utan auðvitað talsettu Astrid Lindgren myndirnar, sem verða að teljast ágætis barnaefni.

Ég fór í bíó á þriðjudaginn - í gær - og hafði gert mér ákveðnar hugmyndir um myndina og hafði allmiklar væntingar en hún var mjög frábrugðin því sem ég hafði gert mér

 í hugarlund. 

Myndin hefur tvær aðalpersónur. Önnur er Mikael Blomkvist sem er blaðamaður á blaðinu Metropolitan í Svíþjóð. Hann hefur verið ákærður fyrir ærumeiðingar af valdamiklum og ríkum sænskum manni. Mikael er sakfelldur og þarf að dúsa í fangelsi í 3 mánuði, svo ekki sé minnst á að ferli hans sem blaðamaður ætti að vera lokið. En þegar hann hættir á Metropolitan er hann ráðinn af öldruðum manni til þess að leysa vægast sagt dúbíus 40 ára sakamál. Hinn karakterinn er Lisbeth Salander sem er 24 ára stúlka sem er algjör nagli. Klæðist einungis svörtum fötum, er með mörg göt í andlitinu og vinnur sem hakkari. Semsagt hakkar inn í tölvur annarra og kemst að öllu um þeirra einkalíf. Það er mjög gaman að sjá svona kvenkyns tölvunörd! Sögur þessara tveggja persóna fléttast saman í myndinni og eru þau mjög áhugavert kombó.. say no more.

Hér eru þau Lisbeth og Mikael í einu atriði í myndinni

Ég varð spennt í fyrsta atriði myndarinnar og hélst spennt út alla myndina! Og þannig eiga spennumyndir að vera. Öll tónlistin var mjög góð. Setti alveg réttu stemninguna á réttum stöðum en var ekki það áberandi að maður hugsaði:  "Já nú á mér að líða svona.." Ég þoli ekki þannig! 

Eins var kvikmyndatakan skemmtileg. Ég tók sérstaklega eftir því að nærmyndir voru mikið notaðar og oft áhugaverðar tökur inn á milli. Ég veit ekki hvort að það var meiningin, myndatakan eða hvort að ég hafi látið Skandinavíska yfirbragðið plata mig, en mér fannst myndin vera mjög raunveruleg og trúverðug. Eða svona.. trúverðug. Já. Raunveruleg kannski frekar. 

Leikurinn var framúrskarandi! Það var hvergi veikur hlekkur í castinu og þá vil ég helst minnast á Noomi Rapace sem gerði Lisbeth Salander að sjúklega flottum karakter. Hún hefur augljóslega unnið mikið í persónunni og mér fannst hún gera þetta alveg tip top. (Atriðið heima hjá umsjónarmanninum og atriðið eftir það... úff.. (þeir sem hafa séð myndina vita um hvað ég er að tala)) Þá var Michael Nyqvist líka góður, solid leikur af hans hálfu, en Noomi stal alveg senunni (eða myndinni). 

Er það ekki alltaf save the best till last? Allavega í þessu bloggi því að að lokum verð ég náttúrulega að tala um söguna sjálfa. Söguþráðinn sem Stieg Larsson samdi auðvitað svona snilldarlega. Reyndar komst ég ekki í að lesa bókina og vinkona mín sagði mér að kvikmyndin væri allt öðruvísi en bókin. En svona í aðalatriðum eins. Hún var alveg sátt með handritið að þessari mynd og fannst handritshöfundar hafa leyst þetta vel. Það gekk allt upp og endirinn olli ekki vonbrigðum eins og er ekkert óvanalegt þegar áhorfandinn hefur verið setið spenntur í 2 og hálfan tíma. "Ohh endar þetta virkilega svona? Leeeim!" Í myndinni er líka óhefðbundið ástarsamband sem er svo dásamlega óamerískt. Gaman að sjá þessa mynd af ástinni á hvíta tjaldinu frekar heldur en þetta sama, gamla jukk.

(Reyndar stend ég sjálfa mig að því að horfa á þær myndir en það er algjör leyndó!)

Ég vildi að ég hefði eitthvað gagnrýnið að segja en þessi mynd stendur algjörlega fyrir sínu, með öllum kostum og göllum. Ég fékk aftur trú á Skandinavískri kvikmyndagerð eftir hörmungina Reykjavík Whale Watching Massacre! Og ég læt þau orð verða lokaorðin í þessari lofræðu - eða lofbloggi, mínu til Svía.

Takk fyrir lesturinn.

p.s. Er hætt að vera reið út í blogger þar sem að það gekk eins og í sögu að setja inn myndir núna.

 

The General

Jæja þá dreif ég loks í því að sjá The General og ég fékk hálfgerða nostalgíu-tilfinningu. Því að sem krakki var ég forfallin aðdáandi Chaplin-myndanna. Ég sá allar sem voru sýndar með undirleik sinfóníuhljómsveitarinnar og hafði virkilega gaman af. Það sem er svo skemmtilegt við þöglu, fyndnu myndirnar að þær virka fyrir mismunandi þjóðir en einnig fyrir ólíka aldra. 

Ég hafði allavega gaman af The General og skellti oft upp úr að aulahúmornum. Ég elska aulahúmor! Hún fjallar um Johnnie sem er verkfræðingur og sér um lestina The General sem er önnur af tveimur ástunum í lífi hans. Hin er kona, sem ég reyndar skil varla af hverju hann elskaði svona heitt. Hún meira að segja neitaði að trúa honum þegar hann sagðist hafa sótt um í herinn og vildi hann ekki fyrr en hann kæmist í "uniform" eins og hún sagði! Þá myndi ég frekar kjósa lestina sem er virkilega svöl og eitt af uppáhalds atriðunum mínum er þegar Johnnie situr á öxlinum á milli hjólanna (veit ekki alveg hvernig ég á að lýsa þessu) og fer með lestinni, upp og niður upp og niður. Sagan fannst mér skemmtileg og gekk ekki eins hægt og ég átti von á. Eins og oft er með margar af þessum gömlu, svarthvítu myndum. Buster Keaton er rosalega kúl náungi og skemmtilegur leikari. Það er annað sem heillar mig við þessar þöglu grínmyndir. Það er hvað allur leikur er mikið ýktari heldur en vanalega í kvikmyndum. Þetta er frekar leikhús-leikur heldur en kvikmyndaleikur, eins og við lærðum í Herranótt. 

En það verður að segjast að ég var hrifin af The General og finnst mér þó oft erfitt að halda þræði þegar ég horfi á gömlu, svarthvítu myndirnar! En ég vona að það lagist með hverju áhorfi.

Ég ætlaði að skrifa um Up núna líka en ég get ekki sett inn myndir! Og er orðin frekar pirruð á þessu blogger/blogspot rugli og get ekki eytt meiri tíma í þessa vitleysu. 

 

Topp 6 listinn minn!

Hér kemur loksins Topp-listinn minn! 

---------------------------------------------------------------------------------

1. Into the Wild (2007)

Þessi mynd heillaði mig hvorki þegar hún var auglýst í bíó né þegar ég sá hana á leigunum. En eitt vetrarkvöld, núna í ár, rakst ég óvart á hana á

 einhverju stöðvaflakki. Hún greip mig samstundis og sleppti mér ekki fyrr en mörgum dögum seinna. Hún fjallar örstuttu máli um Christopher McCandless sem gjörbreytir lífi sínu eftir útskrift með því að gefa allar sínar eigur og yfirgefa fjölskylduna sína. Eina markmið hans var að lifa einn í óbyggðum Alaska. Myndin er öll tekin "on location" eins og sagt er og tekst það ótrúlega vel. Ég sogaðist algjörlega inn í söguþráðinn, aðstæðurnar og tilfinningarnar sem orsakast líklega af því að myndin er algjörlega laus við alla tilgerð. Hún vakti upp alls kyns tilfinningar hjá mér og náði langt inn á tilfinningastöðina. Emile Hirsch sýnir stórgóðan leik sem Christopher og nær til áhorfandans með áreynslulausum leik sínum og sjarma. Ég vissi ekki fyrr en algjörlega í blálokin að um væri að ræða sanna sögu en það gerði myndina ennþá meira heillandi. Ég lá á wikipedia og google langt fram á nótt og las um þennan McCandless og hans sögu. Algjörlega ein besta mynd sem ég hef séð! 

2. Fight Club (1999)

Eftir að ég var búin að horfa á þessa mynd gat ég ekkert annað sagt heldur en "Vá"! Og horfði á hana strax aftur. Hún er bara svo yfirgengilega svöl! Allt andrúmsloftið frá byrjun til enda er svo þrungið myrkri og þunglyndi. Rödd Nortons er svo yndislega mónótónísk og passar fullkomlega við þetta þunga, myrka andrúmsloft. Fyrir utan hvað öll umgjörð er stórglæsilega unnin og úthugsuð er leikurinn lýtalaus. Edward Norton sýnir líklega sinn besta leik, Helena Bonham Carter er sú eina sem hefði getað leikið hina undarlegu Mörlu og Brad Pitt sem Tyler Durden er einn eftirminnilegasti kvikmyndakarakter sem ég hef séð. En allt þetta væri til einskis ef sagan og merking sögunnar væri ekki til staðar. Ég hef reyndar ekki lesið bókina, og þori því varla, en stefni á að gera það áður en ég verð

 tvítug. Þetta er virkilega djúp saga og kemur inn á svo margt. Hver og einn ætti að geta séð eitthvað í sjálfum sér í myndinni og persónunum, sem er þó frekar ógnvekjandi þar sem að hún er, eins og áður sagði, mjög myrk. Það sem ég tók aðallega eftir var þessi ógeðistilfinning sem Sögumaðurinn er kominn með á sjálfum sér og þessi hvöt til þess að breyta lífi sínu. Gera það áhugaverðara og það að vilja finna meira til, þrátt fyrir að það sé ekki endilega hamingjutilfinning.  Ég fíla líka rosalega vel háðið sem er undirliggjandi alla myndina, reyndar alls ekkert falið, og hún er stútfull af húmor og glettni. Þetta er mynd sem ég get horft á aftur og aftur og aftur!

3. The Shawshank Redemption (1994)

Ég var frekar stressuð að sjá þessa mynd og frestaði því lengi. Ég var hrædd um að ég hef

ði of miklar væntingar og myndi ekki skilja boðskapinn eða söguþráðinn. Langt því frá! Ég varð alveg heilluð. Til að byrja með langar mig til þess að minnast á hversu frábærlega vel leikin hún er. Morgan Freeman lætur það virðast vera auðveldasta starf í heimi að vera leikari og Tim Robbins verður að persónu sem manni þykir vænt um, og meira og meira eftir því sem líður á myndina. Svo má ekki gleyma öllum aukaleikurunum sem eru ekkert eins og þeir séu að leika! Annað sem heillaði mig var einfaldleiki sögunnar. Þetta er saga sem snertir alla. Hún fjallar um vináttu, von, kærleika, frelsi og baráttu. Hún er svo mannleg, falleg og lætur manni líða vel. Það er svo mikil sjálfsbjargarviðleitni hjá Andy, persónu Tim Robbins, að maður ber ósjálfrátt virðingu fyrir honum. 

4. Garden State (2004)

Þessi mynd er yndisleg. Hún er svo lítil í sniðum og krúttleg. Það eitt og sér gerir hana auðvitað ekki nógu góða til þess að vera á Topp-listanum mínum en þetta er alltaf það fyrsta sem poppar upp í hugann þegar ég hugsa um Garden State. Hún fjallar um Andrew sem hefur verið svo dópaður upp af föður sínum allt sitt líf að hann hefur engar tilfinningar lengur. Það kemur strax í ljós í byrjun þegar honum er sagt að móðir hans hafi dáið og hann sýnir engar tilfinningar. Það er það fyrsta sem grípur áhorfandann við Garden State. Tilfinningar eru svo stór hluti af lífinu. Það er eins og að vera ekki með fætur að hafa engar tilfinningar. Garden State er langt frá því að vera fullkomin og til dæmis fannst mér leiðinlegt hvernig endirinn varð að hálfgerðri vellu. En hún er engu að síður einn af gullmolum kvikmyndanna að mínu mati, ég get ekki alveg sett fingurinn á af hverju, en kannski er það einmitt sjarminn við hana. 

5. 12 Angry Men

Það sem heillaði mig mest við 12 reiða menn var myndatakan og notkun rýmis. Ég stóð sjálfa mig að því að vita ekkert hvað var að gerast í sögunni þegar ég sá hana fyrst af því að mér fannst svo gaman að fylgjast með mismunandi skotum og áherslunum í kvikmyndatökunni. En þegar ég horfði á hana aftur var það sagan sem greip auga mitt. Maður hefur ófáum sinnum fylgst með þætti eða mynd sem gerist innan í réttarsalnum og þá er það alltaf þannig að kviðdómurinn fer í burtu og kemur svo aftur með úrskurðinn. Í 12 Angry Men er þessu í raun öfugt farið. Myndin byrjar á því að réttarhöldunum er að ljúka og kviðdómurinn á að hefja starf sitt. Það eru allir sammála um að hinn grunaði sé sekur nema einn, og hann er ekki einu sinni sannfærður um sakleysi hans, og uppfrá því hefst mikil umræða um málið. Það 

er gaman að fylgjast með hvernig persónurnar fara frá því að vera hópur af kviðdómendum í að vera einstaklingar. Hver með sína skoðun og sín einkenni. Persónusköpunin er því mjög góð og gerir einfalda mynd virkilega áhugaverða.

                       Hér eru 12 reiðu mennirnir allir saman komnir!

6. The Lord of the Rings 1,2 & 3

Ég get ekki að því gert. Mér finnst þessar myndir geðveikar! Ég get engan veginn gert upp á milli þeirra því að eins og þær eru allar líkar og segja sömu sögu, eru þær samt svo gífurlega ólíkar. Öll umgjörðin er ótrúleg. Búningar eru útpældir niður í hin smæstu smáatriði og einnig umhverfið, hús og byggingar til dæmis. Tónlistin finnst mér líka vera ein sú besta sem fram hefur komið í kvikmyndum. Sagan eftir Tolkien er auðvitað heimsþekkt og ótrúlegt er að það hafi tekist að gera myndir sem gera henni góð skil og skilja aðdáendurna ekki eftir í polli vonbrigða. Þetta er ekta ævintýrasaga þar sem koma við dvergar, álfar og ýmsar aðrar furðuverur en samt finnst mér eins og þetta geti alveg hafa verið til fyrir mörg hundruð/þúsund árum. Persónurnar eru góðar, hver og einn með sinn sjarma og mismunandi áherslur. Það er mjög gaman að fylgjast með hvernig sambönd þeirra breytast og styrkjast í gegnum allar myndirnar. Í hvert skipti sem ég horfi á þessar myndir, sem ég geri kannski ekkert rosalega oft þar sem þær eru um 3 tímar hver, tek ég eftir einhverju nýju smáatriði eða nýjum brandara. 

------------------------------------------------------------------------

Jæja þar sem ég var búin að ákveða að skrifa aðeins um þessar 6 myndir læt ég hér við sitja. Reyndar komu upp í hugann margar aðrar myndir sem ættu vel heima á þessum lista en ég ætla að geyma það til betri tíma.

Þangað til næst.

Nanna Elísa